سابقه و هدف: پروکسی نیتریت متابولیت حاصل از واکنش نیتریک اکساید و آنیون سوپراکساید است که، در کنار اثرات مخرب آن بر میکروارگانیسم ها، ممکن است در مقادیر زیاد موجب انهدام سلولی و التهاب نیز گردد. داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی (NSAIDs) به طور وسیع در درمان التهاب، درد و تب مورد استفاده قرار می گیرند. در عین حال، این داروها اثرات جانبی قابل توجه و تاثیرات چندی بر عملکرد هورمون ها از خود نشان می دهند. هدف از پژوهش حاضر عبارت بودند از: 1) ایجاد یک مدل تجربی حیوانی از التهاب ناشی از پروکسی نیتریت، 2) مطالعه اثرات احتمالی دو داروی منتخب از گروه NSAIDs، 3) مطالعه اثر عوامل فوق بر سطوح سرمی کورتیزول (به عنوان یکی از شاخص های پاسخ به التهاب) و قند خون (به عنوان یک فاکتور جانبی).مواد و روش ها: 24 قطعه خوکچه هندی نر در 4 گروه 6 تایی تقسیم شدند. به گروه های یک، دو و سه پروکسی نیتریت و به گروه چهارم (شاهد) سرم فیزیولوژی تزریق شد. پس از ایجاد التهاب دو داروی فلونیکسین مگلومین و کتوپروفن به ترتیب در گروه های 2 و 3 به مدت 5 بار با فاصله 12 ساعت و به گروه های یک و چهار نیز سرم فیزیولوژی تزریق شد. سپس حیوان ها با استفاده از تیوپنتال سدیم بی هوش و به طور مستقیم از قلب آن ها خون گیری شد. میزان قند و کورتیزول در خون کلیه حیوان ها اندازه گیری گردید.یافته ها: میزان قند خون در گروهی که فقط پروکسی نیتریت دریافت کرده بودند، از گروه کنترل پایین تر و در گروه هایی که دارو دریافت نمودند به طور معنی داری بالاتر بود. میزان کورتیزول در گروه های آزمون به نسبت پایین تر بود، لیکن اختلاف موجود از نظر آماری به سطح معنی داری نرسید.نتیجه گیری: میزان کورتیزول در حیوانات درمان شده با پروکسی نیتریت و هم چنین در استفاده از NSAIDs نسبت به گروه کنترل پایین تر بود؛ این امر نشان داد که پروکسی نیتریت و نیز NSAIDs میزان کورتیزول را پایین می آورند. این مشاهده ممکن است حاکی از این مساله باشد که در بیماران مبتلا به آنژین صدری که نیتروگلیسرین (دهنده نیتریک اکساید) دریافت می کنند و هم چنین در بیماران دچار استئوآرترتیس که به طور وسیع از NSAIDs استفاده می کنند، ممکن است هورمون کورتیزول افت نماید. میزان قند خون نیز در این پژوهش در حیوانات مورد مطالعه که از دارو استفاده می کردند، بالاتر از گروه کنترل بود.

بیشتر خصوصیات بیماری زایی سودوموناس آئروژینوزا که یک باکتری گرم منفی فرصت طلب است، توسط سیستم های سنجش حد نصاب آن کنترل می شود. بنابراین، مسدود کردن مسیرهای سنجش حد نصاب می تواند به عنوان یک استراتژی مناسب برای مقابله با سودوموناس آئروژینوزا استفاده شود. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی از جمله محبوب ترین مواد شیمیایی مورد استفاده در درمان عفونت های میکروبی هستند. در مطالعه حاضر، فضای برهمکنش شیمیایی دیکلوفناک سدیم، یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی معروف، در مقابله با دو گیرنده اصلی سیستم سنجش حد نصاب در سودوموناس آئروژینوزا (LasI و LasR) بررسی شده است. ساختارهای بهینه شده لیگاندها و گیرنده ها با استفاده از AutoDock Vina که بخشی از نرم افزار PyRx است، تحت شبیه سازی داکینگ مولکولی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از داکینگ مولکولی و تحلیل فضای برهمکنشی، انرژی های اتصال مناسبی را برای دیکلوفناک سدیم در مقابله با هر دو گیرنده نشان داد. اگرچه، انرژی اتصال دیکلوفناک سدیم برای گیرنده LasR منفی تر بود که نشان دهنده میل ترکیبی بالاتر دیکلوفناک سدیم برای این گیرنده است. در نهایت، بر اساس نتایج بدست آمده، پیشنهاد می شود که دیکلوفناک سدیم پتانسیل خوبی برای اتصال به هر دو گیرنده دارد، که این به نوبه خود می تواند با کاهش بیان برخی از ژن های مربوط به فاکتورهای بیماری زایی همراه باشد. بنابراین، دیکلوفناک سدیم را می توان به عنوان یک مهارکننده بالقوه برای سیستم حد نصاب در سودوموناس آئروژینوزا در نظر گرفت.

1زمینه و هدف: اولسر پپتیک یکی از بیماری­های شایع در تمام نقاط دنیا و در همه سنین می­باشد. حدود 5% بیماران مبتلا به اولسر پپتیک، در طول زندگی خود دچار عارضه پرفوراسیون می شوند که می تواند باعث عوارض و حتی مرگ و میر گردد. هدف از این مطالعه، تعیین مشخصات دموگرافیک بیماران با تشخیص اولسر پپتیک پرفوره در بیمارستان شهید بهشتی شهر کاشان می­باشد. روش ها: برای این مطالعه گزارش موارد، اطلاعات تمامی بیمارانی که از سال 1396 تا 1401 در بیمارستان شهید بهشتی شهر کاشان با تشخیص پپتیک اولسر پرفوره تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بصورت سرشماری، توسط پژوهشگر از پرونده بایگانی بیماران استخراج شد. سن و جنس بیماران، محل پرفوراسیون (معده یا دوئودنوم) و عوامل زمینه ای ثبت شدند و با نرم افزار SPSS نسخه 26 بررسی شدند. یافته ها: در این مطالعه 80 بیمار با زخم پپتیک پرفوره، 73.8% پرفوراسیون در دوازدهه (میانگین سنی 47.8 سال) و 26.3% در معده (میانگین سنی 49.4 سال) بررسی شدند. در گروه دوازدهه، مصرف سیگار (66.1% مقابل 47.6%) و مواد مخدر (32.2% مقابل 19%) بیشتر بود، درحالیکه سایر عوامل مانند مصرف NSAIDs، استروئیدها و بیماری قلبی-عروقی در هر دو گروه مشابه بود. زنان در هر دو گروه بیشتر از مردان بودند. نتیجه گیری: طبق یافته های حاضر زنان مبتلا به پرفوراسیون اولسر پپتیک، برخلاف مطالعات مشابه، از مردان بیشتر بوده است که علت آن می­تواند مصرف کمتر سیگار و الکل در مردان در مقایسه با سایر کشورها و از طرف دیگر مصرف زیاد داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی یا آسپیرین در جامعه مورد بررسی باشد.

سابقه و هدف: میگرن یکی از اختلالات نورولوژیک مزمن است که سبب ناتوانی و دوری از کار می گردد. از آنجایی که عوامل مختلفی در بروز و ایجاد میگرن نقش دارند، تنوع داروهایی که در پیشگیری و درمان میگرن به کار می روند نیز زیاد می باشد. درمان های ترکیبی نیز در تسکین میگرن کاربرد دارند. این مطالعه به منظور تاثیر مصرف همزمان ایبوپروفن همراه آلپرازولام به عنوان ترکیب احتمالی موثر در تخفیف این سردردها انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به میگرن با متوسط 2 الی 6 حمله در ماه که به سه گروه 30 نفری تقسیم شدند، انجام گردید. سه گروه از نظر سن، جنس و سابقه دارویی همسان سازی گردیدند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی، به گروه اول ایبوپروفن 200 میلی گرم، گروه دوم ایبوپروفن 400 میلی گرم و گروه سوم ایبوپروفن 200 میلی گرم و آلپرازولام 0.5 میلی گرم یک دوز تجویز شد. شدت سردرد، عملکرد بیمار و علایم همراه بر اساس معیار شفاهی قبل از دریافت دارو و 2 ساعت پس از دریافت دارو پرسیده شد و از 0 الی 3، درجه بندی شد. سپس سه گروه مقایسه شدند.یافته ها: در هر سه گروه اختلاف میانگین شدت سردرد قبل و بعد از تجویز دارو به طور معنی داری کاهش یافت. این اختلاف در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم 36%، در گروه ایبوپروفن 400 میلی گرم 46%، در گروه آلپرازولام و ایبوپروفن 200 میلی گرم 74% بوده است (p<0.0001) .میزان تهوع و استفراغ قبل و پس از تجویز دارو در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم از 93.3% به 22.3%، در گروه ایبوپروفن 400 میلی گرم از 96.7% به 13.3% و در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم به همراه آلپرازولام 0.5 میلی گرم از 100% به 3.3% کاهش یافته است (p<0.0001). شاخص های نورگریزی و صدا گریزی نیز قبل و پس از تجویز داروها در هر سه گروه تغییرات معنی داری پیدا کرد (p<0.0001).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ترکیب ایبوپروفن 200 میلی گرم و آلپرازولام 0.5 میلی گرم به طور معنی داری سبب تخفیف سردرد میگرنی می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف سپسیس پاسخ سیستمیک بدن به عفونت شدید و یکی از عوامل مرگ و میر در بخش های مراقبت های ویژه می باشد. با توجه به اهمیت سپسیس، در این مطالعه، تاثیر سه داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی (آسپرین، ایندومتاسین و سلکوکسیب) بر بیومارکر التهابی میلوپراکسیداز[1] (MPO) در بافت کبد و ریه رت ها مورد بررسی قرار می گیرد. مواد و روش ها در این تحقیق که به روش تجربی انجام شد حیوانات به 6 گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه لاپراتومی (LAP)، گروه CLP[2]، گروه های تیمار: جراحیCLP و بلافاصله تیمار رت ها با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسینmg/kg b. w)2) به صورت خوراکی روزی یکبار 48 ساعت بعد از CLP و تیمار، رت ها کشته شدند و بافت های کبد و ریه آنها جداسازی و به منظور بررسی بیان ژن MPO، از تکنیک Real-Time PCRاستفاده گردید. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و تستANOVA one-way و آزمون تکمیلی LSD تعیین گردید. 05/0>P از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها میزان بیان ژن MPO در بافت ریه و کبد گروه LAP نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت(05/0>P). میزان بیان ژن MPOدر بافت ریه و کبد گروه CLP نسبت به گروه LAP افزایش چشمگیری داشته است. درحالی که در گروه های تیمار، به طور قابل ملاحظه ای کاهش میزان بیان ژن مشاهده گردید(05/0>P). اگرچه هر سه دارو اثر مثبت بر روی کاهش بیان ژن داشتند(سلکوکسیب> ایندومتاسین> آسپرین) اما در بافت ریه، سلکوکسیب بیشترین و آسپرین کمترین اثر را بر روی کاهش بیان ژن MPO و در بافت کبد، آسپرین بیشترین و سلکوکسیب کمترین اثر را بر روی کاهش بیان ژن داشتند. نتیجه گیری به نظر می رسد که تیمار حیوانات با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسین منجر به مهار افزایش بیان ژن میلوپراکسیداز و در نتیجه باعث کاهش آسیب های بافت کبد و ریه ناشی از سپسیس شده است.

مقدمه: مطالعات بالینی و آزمایشگاهی نشان می دهند که استفاده از آسپرین و ایبوپروفن در طی شیمی درمانی یا قبل از درمان سرطان پستان تعداد سلول های سرطانی را کاهش داده و انتقال آن ها را جلوگیری می کند. این مطالعه به بررسی ویژگی های مکانیکی سلول ها پس از درمان سلول با این دو دارو می پردازد. روش بررسی: این مطالعه تأثیر آسپرین و ایبوپروفن به صورت مستقل و ترکیبی در دو غلظت 5 میکرولیتر و 10 میکرولیتر بر ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی MCF-7 بررسی می کند. سپس آن ها را با ویژگی های مکانیکی سلول های سالم MCF-10 مقایسه می کند. ویژگی های مکانیکی سلول ها با استفاده از دستگاه میکروسکوپ نیروی اتمی AFM اندازه گیری شد. درنهایت مدول یانگ و تغییر شکل تمام گروه های سلول محاسبه و بررسی شد. یافته ها: نتایج ما نشان داد که نمودار تغییر شکل سلول های سرطانی به نمودار سلول های سالم نزدیکتر شد با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن. علاوه بر این، مقدار عددی مدول یانگ درMCF-7 هنگام استفاده از 10 میکرولیتر آسپرین نسبت به سایر گروه های درمانی بیشترین مقدار را داشت که نزدیک به مدول یانگ سلول های سالم بود. نتیجه گیری: با استفاده از استفاده مجزا یا ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن، ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی به ویژگی های مکانیکی سلول های سالم نزدیک تر شد. احتمالاً تعداد سلول های تخمدانی قابلیت زنده مانی کاهش یافته است به دلیل افزایش سفتی در خطوط سلولی سرطانی با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن است.

زمینه: از آنجا که درد یکی از مهم ترین دلایل عدم مراجعه بیماران جهت درمان ارتودنسی است، کنترل آن برای بیمار و پزشک اهمیت زیادی دارد. هدف: مطالعه به منظور تعیین اثربخشی داروهای متداول ضد التهاب غیر استروئیدی در کنترل درد ناشی از ارتودنسی انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی دوسوکور، 75 بیمار پس از قرارگیری آرچ وایر اولیه به صورت تصادفی در 5 گروه دارویی ایبوپروفن 400 میلی گرم، ناپروکسن 250 میلی گرم، اسیدمفنامیک 250 میلی گرم، آسپرین 325 میلی گرم و دارونما (نشاسته) قرار گرفتند. افراد پس از دریافت دو دوز دارو (یک ساعت قبل و 6 ساعت بعد) با استفاده از مقیاس VAS در چهار حالت جویدن، گازگرفتن، روی هم قرار دادن دندان های قدامی و روی هم قرار دادن دندان های خلفی درد خود را در ساعت های مشخص شده تعیین نمودند. داده ها با آزمون های آماری ANOVA و تی تحلیل شدند. یافته ها: درد بلافاصله بعد از قرارگیری آرچ وایر افزایش یافت و در مدت 24 ساعت به حداکثر میزان خود رسید. کم ترین درد در گروه ایبوپروفن و بیش ترین درد در گروه دارونما بود. نتیجه گیری: اگرچه تمام داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی در کنترل درد بیماران موثرند، ولی مصرف ایبوپروفن به میزان بیش تری درد بیماران را کاهش می دهد.